qələt

is. <ər.> Səhv, yanlış, xata, yanılma. Qələt söyləmək. Qələt yazmaq. – A qardaş, bircə qulaq as, gör nə deyirəm, sən qaçaqlığı lap qələt anlayırsan. M. F. A.. Xub, günahımızdan keç, bir qələtdi elədik, bundan sonra təklifimizi bilərik. C. M.. <Turac:> Mənim qələtim çıxmadı? C. C.. Qələt eləmə! dan. – xəbərdarlıq, hədə, saqındırma bildirir. Dadaşım ikiəlli yapışardı qulaqlarımdan, qovzardı göyə . . və deyərdi: «Di get, bir də belə qələt eləmə!» C. M.. Qələt eləmək dan. – tövbə etmək, bir daha etməyəcəyinə söz vermək. <Tarverdi:> Vay, aman, qələt elərəm, quldurluğa dəxi çıxmanam, heç kimi soymanam, tövbə olsun, tövbə, tövbə! M. F. A.. Nə qələt eləyirsən? dan. – sənin nə ixtiyarın var, sənin heç bir sözün ola bilməz, sən nəçisən. <Həmzə:> Vaxta ki, mən və anan razıyıq, sən <Səriyyə> nə qələt eləyirsən? C. C..